wada wrodzona

См. также в других словарях:

• końskostopie — n I, blm med. «wada wrodzona stopy polegająca na jej nadmiernym i utrwalonym podeszwowym zgięciu w stawie skokowym; nie leczona powoduje chodzenie na palcach» …   Słownik języka polskiego

• szpotawość — ż V, DCMs. szpotawośćści, blm med. «wada wrodzona lub nabyta wskutek złamań, krzywicy, polegająca na odchyleniu osi kończyny do wewnątrz, w stosunku do osi symetrii ciała» …   Słownik języka polskiego

• wrodzony — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia {{/stl 8}}{{stl 7}} właściwy komuś lub czemuś z natury, od urodzenia, nie nabyty później : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wada wrodzona serca. Wrodzone cechy charakteru, skłonności. Wrodzony talent. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• rozszczep — m IV, D. u, Ms. rozszczeppie; lm M. y «miejsce rozszczepione, szczelina, szpara; rozszczepienie» Rozszczep odlewu. Rozszczep na końcu włosa. ∆ med. Rozszczep podniebienia «wrodzona wada polegająca na pozostaniu szczeliny w podniebieniu wskutek… …   Słownik języka polskiego

• wrodzony — «właściwy człowiekowi od urodzenia, nie nabyty; przyrodzony» Wrodzone skłonności (do tycia). Wrodzona wada serca. Wrodzone poczucie taktu, sprawiedliwości. Wrodzone zdolności. Wrodzona inteligencja …   Słownik języka polskiego

• daltonizm — m IV, D. u, Ms. daltonizmzmie, blm «wada wzroku, polegająca na nierozróżnianiu barw, zwłaszcza czerwonej i zielonej; zwykle wrodzona i przekazywana dziedzicznie; ślepota barwna» ‹od nazwiska fizyka› …   Słownik języka polskiego

• hermafrodyta — m odm. jak ż IV, CMs. hermafrodytaycie; lm D. hermafrodytatów 1. lm MB. hermafrodytaty biol. «zwierzę lub roślina o narządach wytwarzających komórki płciowe męskie i żeńskie; obojnak» 2. lm M. hermafrodytayci, B.=D. med. «osobnik z wrodzoną wadą… …   Słownik języka polskiego

• hermafrodytyzm — m IV, D. u, Ms. hermafrodytyzmzmie, blm biol. med. «występowanie u jednego osobnika narządów wytwarzających komórki płciowe męskie i żeńskie, zjawisko częste u roślin okrytozalążkowych i u niektórych bezkręgowców, u ludzi rzadko spotykana… …   Słownik języka polskiego

• paszcza — ż II, DCMs. paszczaczy; lm D. paszcz 1. «otwór gębowy zwierząt (zwłaszcza drapieżnych)» Szeroka, rozwarta paszcza. Paszcza tygrysa, wilka, żmii. ∆ anat. med. Wilcza paszcza «wrodzona wada rozwojowa; rozszczepienie podniebienia» ∆ bot. Lwia… …   Słownik języka polskiego

• wilczy — przym. od wilk w zn. 1 Wilcza skóra. Wilcze wycie. Wilcze stado. Wilcze ślady. Wilczy trop. ∆ Wilczy dół «dół, zamaskowany gałęziami i mchem, stosowany dawniej jako pułapka na zwierzęta łowne, zwłaszcza na wilki; także: dół z wbitymi w dno palami …   Słownik języka polskiego

• daltonizm — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. daltonizmzmie, blm {{/stl 8}}{{stl 7}} nieuleczalna wada wzroku, charakteryzująca się nierozróżnianiem pewnych barw (zwłaszcza czerwonej i zielonej), najczęściej wrodzona i dziedziczna; ślepota barwna… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień